De lamp van den meester

van twee turf hoog, waar hij al zijn gezonde zelfzucht, zijn heerlijke, volkomen te billijken jongensverlangens aan ten offer bracht?

Zie, — heeft zij gedacht, — wanneer het nu nog een straf voor zijn zonden was, dat hij op zijn Dantesch, in de hel der Alledaagsche Kleurlooze Le-vens was gestopt, dan had ik daar nog vrede mee kun-nen hebben! Maar hij is voor zijn deugden in de hel gestopt, omdat hij altijd zijn best heeft gedaan, omdat hij het voorgeschreven paadje van den plicht met nauwgezetheid heeft gevolgd, en nooit ten eigen ge-noegen daarvan is afgeweken... !

Soms is het moeielijk om niet oproerig te worden ..,

Er wordt zooveel gesproken over de zondigheid der menschen, — maar zou een machtig God zich niet eer-der gedrukt kunnen voelen door hunne deugden? Door de gedachte aan al die talloos velen, die met weg-cijfering van duizend lieve en begrijpelijke verlangens, den steenigen, zonloozen weg van den plicht gaan; de stille werkers, die niets eischen en alles geven; de moeders, die de bete broods uit haar mond sparen, die alle behaagzucht, — (o zoetste vrouwelijke luxe) — aan de nooden harer kinderen ten offer brengen; de mannen, wier leven een tredmolen is, en die niet op of om durven kijken, op straffe van ramp; de slacht-offers der moraal, de strijders voor een verloren zaak, — al die arme dapperen...

Zie, als ik zulk een God was, ik zou me gedrukt voe-Ien door hun leven en ik zou bezorgd zijn, of mijn hemel wel goed genoeg voor hen was ...

Zoo oproerig maakt mij het lot van dien jongen, die nooit spijbelde; maar die ander, die zoo graag naar de vischjes keek, en alleen werkte als een sterke tijdelijke impuls hem dreef, maakt mij vroolijk en rustig en geeft mij een gevoel, alsof ik de wereld uitdaag... !

127