De lamp van den meester

zijn roeping daarom. Zijn weg en zijn leven lagen rechtgeteekend voor hem uit. Hij had de armoede als een donkere schaduw gezien, die achter de voetstap-pen dier twee menschen aanging; hij had de door haar zelf niet begrepen ontbering in het leven zijner oude moeder, van zijn vriendelijken, in nederigen arbeid levenden vader gepeild en hij wist het: hij zou zich eerst gelukkig en vrij kunnen voelen, als hij de dankbaarheid en eerbied die hij dien ouders toedroeg, zou hebben weten om te zetten in dankbaarheid en eerbied van hen, de ouders, voor den zoon; hij wist dat hij het wicht der armoede van zijn ziel moest wen-telen, wilde hij niet stikken onder den last; en elk van zijn daden was, nu al, een poging tot bevrijding ...

Hij was als een man die een spoorweg naar een hooggelegen doel heeft te bouwen. Het zal een werk worden dat een leven eischt; hij zal moeten arbeiden, als anderen rusten, die tevreden zijn in de vlakte; hij zal door donkere tunnels moeten boren, die hem van het zonlicht afsluiten; maar het doel is alles waard, en er is geen andere manier om het te bereiken.

Zoo ernstig voelde Gerrie het niet. Maar hij had goed gezien, welk een beste, brave vrouw zijn zachte, doodzwakke moeder was, en welk een getrouw, een-voudig goed man, rechtschapen en schrander en on-bevreesd in zijn overtuigingen, zijn vader. Hij zag hoe bescheiden en degelijk zijn broers en zusters hun werk deden... Hij mocht niet afsteken bij hen, hij mocht het gezin geen schande aandoen. Noblesse oblige. Wat was hem de toekomst? Zoover keek Gerrie niet. Maar in het heden wou hij zijn vader en moeder plezier doen, wou hij met beste aanteekeningen thuiskomen, toonen wat hij kon. Hij wou een bedwongen glimlach om de lippen van dien ernstigen vader zien verschij-nen, hij wou blijdschap zien oplichten in de oogen zij

123