De lamp van den meester

DAVEKE EN HET GEHEIM.

m

Heb ik u al verteld van Daveke, die op het schoolreisje zoo mooi de mondharmonika speelde?

Ja, nietwaar? En ge kunt u den jongen best voorstellen, zooals hij daar stond, kalm en klein en dik, met zijn bleekbol, vriendelijk, guitig, eenigszins droogkomiek gezicht als een aardig vollemaantje, en de kleine helder stralende oogjes, die zulk een inner״ lijke blijheid en rust verrieden, — De onderwijzers kennen hem wel, als type: hij is vaak aanwezig in een klas, die kleine, dikke, bedaarde jongen, die veel meer denkt dan hij zegt, altijd met een grap of leuke opmer-king een situatie redt en de vriendelijkheid en goed-heid zelve is. Ik zou haast zeggen dat hij een van de organen van de klas was, zoo goed als het zachte, tact-volle, moederlijke of het bij-de-handte, snibbige vlugge meisje, de over-intelligente jongen, de boef en de pias en de stommeling het zijn.

Ja, maar met Daveke is het toch nog iets heel bizon-ders, hij heeft een heel aparte plaats in het klasse״ wereldje, *t Is niet alleen dat hij de mondharmonika bespeelt, al zou dat reeds voldoende zijn om hem on-misbaar te maken. Neen, Daveke heeft nog iets anders, dat hem onderscheidt van de rest: Daveke heeft een Geheim! Een heerlijk geheim, dat de heele klas kent, dat hem omstraalt, en belangwekkend maakt, dat ach

109