Een bewogen vrijdag op de Breestraat

Bourbacki, in het voorhuis, triompheer-de: zij eruit, de anderen ook eruit!

En toen? Ja, toen was het al gebeurd voor je boe of ba kon zeggen! Ineens was het kindje geboren, zoo maar, zon״ der actie of refactie! Gezegend is de we-tenschap! Gezegend is die geleerde kop van Costa Gomez, waar dat alles in zit. 't Is waar, de chirurgijn stond nog te werken in het zweet zijns aanschijns, en alleen de baker wist, hoe 't er op dat oogenblik op aan kwam.

Want zij had het gezien: het kind was zoo blauw als een lei toen het geboren werd, en hij zwaaide het als een kikker heen en weer. Hij hief het hoog, hij hield het laag, hij baadde het in koud en in warm, in warm en in koud water, om de beurt; hij hield het onderste bo-ven en weer overeind en eerst toen hij het, met zijn harde groote chirurgijns-hand, een paar ferme klappen voor zijn 102