In de Gouden Klok

80    IN DE GOUDEN KLOK.

degen, met een roos eraan, en met dien degen moesten ze nu, al galoppeerende met hun dame, onder de poort door, naar de lussen mikken, waar de cadeaux aan hingen.

Santje zag naast zich, terwijl ze in een woest tempo voortjaagden, Marix' vastberaden gezicht, met de saam-geknepen lippen, en ze dacht: hij wil z'n best doen om er een te krijgen!

En warempel, het lukte hem: een hoera-tje ging op, een doos viel voor hen neer! Stralend van blijdschap nam San ze uit de handen van Marix aan, en ze gingen kijken wat erin zat. Maar Nettie zag scheel van nijd, want de arme Sander had het niet kunnen bolwerken en hopeloos mis-gestooten.

In de doos was een poëzie-album, heelemaal crème met goud.

״Het is van ivoor," zei Santje, terwijl zij er zachtjes overheen streelde.

״Het is natuurlijk van celluloid,” zei Marix nuchter.

״Celluloid!” Santje kreeg een kleur van verontwaar-diging. Hoe kon Marix zooiets zeggen! Het was immers het fijnste ivoor, dat je maar bedenken kon, je kon het aan de kleur wel zien, crème met goud opgewerkt! En al was het dan misschien celluloid, zij zou het toch voor ivoor houden, en een mooier album had toch niemand, een heerlijker cadeau had zij niet kunnen krijgen, want zij hield van verzen; zij vond dat mooie verzen wel waard waren, om ze in het prachtigste boek te zetten.

״Ik zal er een gedichtje in zetten,” zei Fie geestdriftig, maar San was 'n beetje bang voor dat versje van Fie, want ze wist niet of het wel mooi genoeg was, en ze was van plan er alleen het allerbeste in te zetten. Santje was nogal keurig op verzen.

En het album heeft nog heel lang in de kast gelegen, als een kostbare schat, veilig bewaard, en Santje heeft er