In de Gouden Klok

NETTIE HAALT EEN LANGEN NEUS.    79

slotte den spiegel verliet. In ieder geval zag ze er niet bespottelijk uit. Ze was ״fatsoenlijk en netjes", zooals Moeder dat noemde, en dat was voor iemand als Santje, die evenals haar vader, het hart heel hoog droeg, al wat. En tenslotte, ja, mooi, dat was misschien niet voor haar weggelegd. Natuurlijk ziet ieder jongmeisje er het liefst als een sprookjesfee, of als een prinses uit, of al is het dan maar echt sportief, of losjes en chic. Maar misschien zou dat later nog voor haar komen, en dan: ze moest ook niet alles begeeren; iedereen kan maar niet mooi zijn!

Zoo bedaarde het oproer in haar hart, en nu kon ze weer rondkijken en ze zag, dat er een soort van poort was opgericht, waaronder allemaal doozen aan koordjes naar beneden hingen. De menschen dromden erbij samen en de dansmeester schreeuwde weer erg.

״Rozengalop, klaar voor den rozengalop!" verstond ze. Ze ging erheen om te kijken. Nettie stond zich erg te waaieren, en te lachen en te praten, en Marix was daar ook. Nu gaan ze samen dansen, dacht Santje, en ze was er trotsch op dat haar broer met het mooie meisje zou dansen.

Maar ineens wendde Marix zich naar Santje. ״Die kan jij weleens doen, de rozengalop!" zei hij.

״Ik ... nee ... ik kan het immers niet... !" stotterde Santje verschrikt.

״O, je kunt het best," zei Marix, en meteen nam hij haar al bij den arm, en ze namen in de rij der paren plaats. Santje glom van trots, dat ze met haar broer zou dansen, en ze was Marix erg dankbaar. Wat was dat aar-dig van hem, dat hij om haar gedacht had!

Maar Nettie stond er met een langen neus bij. Ze werd vinnig in het gezicht. Gelukkig was Sander er. ״Hier San-der," zei ze: ״jij danst met mij!"

En daar gingen ze. De heeren hadden ieder een houten