In de Gouden Klok

HET IS SANTJE TE GLAD.    73

gingen een gezamenlijken dans doen, een quadrille of een lancier of zoo.

O, wat was dat een wonderlijk gezicht! Je hoefde er niet naar de comedie voor te gaan! De oudere menschen, anders altijd zoo stijf in de plooi, hipten en tripten nu, hieven hun armen op, draaiden om elkaar heen, en maak-ten buigingen ...

De dames hielden hunne rokken sierlijk in de hoogte, dat je hun onderrokken en de witte kousen zag, en het leek wel of zij elkaar naliepen en dan weer van elkaar wegliepen. Soms wierpen de heeren hun dame in de armen van een anderen danser, en ineens gaven zij elkander de hand en draaiden met z’n allen in het rond als een molen.

De dansmeester schreeuwde maar, en de meisjes zaten te gniffelen van pret. Ze moesten er onbedaarlijk om lachen. Vooral oom Gijs, een oude vrijgezel, die anders zoo stijf was als een plank, en zoo brommig als een beer, en die een dikken buik had met een wit vest eroverheen, en weinig haar op zijn hoofd, werkte op hun lachspieren. Hij zag zijn dame, of het plafond, met een teederen blik aan, hield zijn korte, kromme, dikke armpjes in de hoogte en richtte zijn glimmend-belaarsden voet, dien hij opge-heven had, met den grooten teen rechtstandig naar den grond.

Het was natuurlijk heélemaal niet aardig dat zij zoo om oom Gijs lachten, en vooral van Santje niet, want oom Gijs betaalde Marix' studie en zij was hem daar heel dankbaar voor en had ook altijd ernstig geprobeerd, van hem te houden; maar het was haar tot heden nog niet gelukt,

Er werd ook voorgedragen, en er gebeurde nog veel, dat Santje als in een bonte warreling voorbijging. Op een gegeven oogenblik, dat zij weer had staan te droomen, wekte een stem haar met de vraag: zeg, moet je óók geen ijs?