In de Gouden Klok

HET IS SANTJE TE GLAD.    71

zij, dat het een aanvraag om te dansen was geweest...

En dat zwaaide maar rond, het leek wel of ze zweef-de.., Gelukkig hield de heer haar stevig vast. Ik dans, ik dans, dacht Santje, en waarom doet die heer dat? Wat be-zielt hem? Hoe kreeg hij 't in zijn hoofd?

Maar het was een feit, dat zij walste, zij die niet eens dansen kon, en wat 'n merkwaardig gevoel was dat!

Zij zwierden schuin door de zaal, tusschen allemaal andere menschen in, en zij kwamen Sander voorbij, die 'n beetje onbenullig aan den kant stond te kijken, en Net-tie dook op, en zwaaide weg, prachtig in het rose en luid kakelend met haar heer ...

Ineens, in den hoek van de zaal, juist toen Seintje er wat aan begon te wennen en het heerlijk vond, zoo te zweven op de maat van de muziek, stond de heer stil, liet haar los, maakte een diepe buiging en verdween.

0, o, wat was dat... De zaal draaide met Santje rond, ze zocht een steunpunt... Gelukkig stond er juist een stoel, en ze greep zich vast.

״Terugdraaien!” riep iemand haar toe, maar ze was blij dat ze zat.

Het duurde een poos eer haar oogen en haar maag weer vrede hadden met het geval, en een schuine blik in den spiegel haar zei, dat ze niet meer zoo erg wit om den neus zag. Maar het was toch mooi geweest, zij was er trotsch op dat zij het er zoo had afgebracht.

Later hoorde zij van haar moeder, dat de heer een ceremoniemeester geweest was, en dat die zich altijd ver-plicht voelden, met iedere dame een rondje te dansen.

Nu kwam er een meisje naast haar zitten. Het was Fietje, een achternichtje met rood haar, zomersproeten en een lichtblauwe jurk.

״Heb je ook al gedanst? Lollig, hè?” zei Fietje, die altijd 'n beetje ruw in den mond was.