In de Gouden Klok

70    IN DE GOUDEN KLOK.

jurk en tusschen al die vreemde menschen...

Ik zal later naar haar toegaan dacht ze, later, als ze in haar huis woont- Die verloofde kan me niet schelen, daar ben ik niet bang voor. En dan zal ik heel lief tegen haar zijn, dat ze weer vroolijk wordt.

״Heb je al wat gehad?" vroeg een stem naast haar. Het was Sander. Ze was blij een bekend gezicht te zien.

״Nee,” zei ze.

״Kijk, daar loopt een kellner,” zei hij. Hij nam haar mee, en ze kreeg een klein gebakje, in een geribd, wit papiertje. Dat was Santjes eerste kennismaking met de zoetigheden der aarde, die de bruiloft zou brengen. Sander was inmiddels weer in de menigte verdwenen.

Ze keek eens rond, na haar traktatie verorberd te heb-ben. Wat waren er 'n menschen! Heel velen dansten, je zag ze rondkringelen, met hun rokken zwaaiend om hen heen, net of de heer de spil was, waar het paar om draaide.

Anderen liepen weer, en waaierden zich, en spraken met elkander. Aan den kant zaten de oude dames, op canapé's of in diepe stoelen, aan tafeltjes. Daar was haar moeder ook bij.

En wat was er 'n goud in de zaal, en 'n groen van palmen en bloemen, en wat 'n spiegels waren er! Je kon wel tien zalen met volk achter elkaar zien . . .

Daar zweefde Marix voorbij, met een juffertje, al maar rond, rond, ronddraaiend... Wat was dat grappig!

Ineens stond er een heer voor haar, groot en breed met zijn witte overhemd in zijn laag uitgesneden vest, een bloem in zijn knoopsgat.

Hij maakte een diepe buiging en keek haar aan.

״Wat blieft u?” zei Santje verschrikt. Wat wou die man van haar?

Maar hij lachte en bood haar zijn arm aan, en ineens, terwijl zij at meegewerveld en rondgedraaid werd, begreep