In de Gouden Klok

LICHTBLAUW OF SATINET?    61

beslist: ״ik vind, dat het één van tweeën moet wezen: lichtblauw of satinet!”

En wat Santje ook deed, om hem aan ’t verstand te brengen, dat ״satinet” geen kleur was, maar een soort stof, die allerlei kleuren kon hebben, het lukte haar niet, het hem duidelijk te maken. Hij dacht dat ״satinet” en ״rose” hetzelfde was!

Maar Santje voelde voor geen van beide. Zij had iets vaags en geheimzinnigs in haar hoofd: ״crème”, of ״lever-kleur”. Niemand wist precies wat leverkleur was.

En eindelijk, toen de geldsom vastgesteld was, die men besteden kon, en zij en haar moeder een ontelbaar aantal winkels afgesjouwd hadden, op zoek naar het geheimzin-nige goed, waarbij zij telkens, tot hun teleurstelling, be-merkten dat juist datgene wat zij mooi vonden, te duur was; eindelijk dan toch vond Santje ergens in een achteraf-buurtje het stofje, dat zij waardig achtte haar lichaam bij de plechtige gelegenheid te omplooien. Het was van een tint, die het midden hield tusschen ״crème” en ״lever-kleur”, en een fijn groen spikkeltje deed duidelijk zien, dat de jurk behoorde gegarneerd te worden met niets anders dan met ״mosgroen” lint.

Nu was het pak goed er dan, met de voering en ver-dere ״fournituren” erbij, en het lag voorloopig zwaar op Santjes maag. Want zij had, in een onbewaakt oogen-blik, vol geestdrift verkondigd, dat zij de jurk zelf zou maken, en nu moest het gebeuren ook! Zij liep eromheen, als de kat om de heete brij, scharrelde wat met de schaar, en maakte een teekening. Op de teekening stond een vrouw met een weelderigen boezem en sleepend kleed, voor de sierlijkheid met een waaier in de hand; maar zóó kon het niet worden, dat begreep Santje zelf wel. Zoo waren de japonnen, die op den naaiwinkel gemaakt wer-den.