In de Gouden Klok

56    IN DE GOUDEN KLOK.

voet stampend. ״We zijn wèl op den goeien weg, ik weet het zéker, het staat op de kaart, kom mee, gauw, we zijn zóó weer tusschen de huizen...”

״Och jij, gek kind, gekke malle professor (professor, dat was de bijnaam, dien Santje soms op den naaiwinkel toe-bedeeld kreeg, als zij de schatkamer van haar geliefde schoolwijsheid bij ongeluk op een kiertje liet staan!), jij, professor met je kaart, je doet altijd zoo raar, was ik maar nooit met je meegegaan, o, we komen nooit meer thuis, ik wil—naar—me—moe—der—toe ..,!”

Daar stond Santje. Ze verlangde niets liever dan een deuntje te huilen, zij ook, want het werd laat, ze ver-langde óók zoo onzegbaar naar huis, en misschien waren ze verdwaald... Maar zij moest zich groot houden, met het bulkende Betje naast haar ...

Aan den hemel scheen het wat op te lichten. De don-der rommelde statig weg, alsof hij 't niet de moeite waard achtte, er ernst van te maken. En daar... verbeeldde Santje het zich? Verbeeldde ze zich dat ze iets zag, een lichtje, en iets hoorde, een naderend geraas? Neen... ja toch, ja het was zoo!

״Betje, Betje!” riep ze juichend:    ״de omnibus! De

omnibus komt er aan! Zie je wel dat we op den goeien weg zijn? Zie je het wel? Dit is de weg, ik wist het” En waarlijk, daar kwam de gezellig verlichte rammel-kast-vol-menschen aangewaggeld... O, wat een troost was het, wat 'n zekerheid ineens, zoo’n stukje bewoonde-wereld, in de verlatenheid...! Ineens scheen alles niet zoo vreemd en akelig meer.

״Kunnen we niet meegaan?” vroeg Betje. De kleinig-heid, dat de wagen juist den verkeerden kant uitging, zag zij over 't hoofd. Maar bovendien: voor zóó'n weelde was het fooitje niet groot genoeg geweest.

Bonzend rammelde het zware vehikel, met de menschen