In de Gouden Klok

VERDWAALD, EN HOE 'N OMNIBUS REDDING BRACHT.    55

geen huizen meer, de stad leek wel verdwenen...

Het begon in de verte te lichten. Een zwak rommelen weerklonk.

״Ik wou maar liever dien anderen weg teruggaan, dien we gekomen zijn, door de stad,” zei Betje, stilstaande.

״Daarvoor zijn we nu al te lang onderweg,” zei San. ״Geloof me maar, we loopen goed, ik weet het van de kaart.” Zelf was het haar ook niet heelemaal rustig om het hart, ze had zich al een paar maal angstig weifelend afgevraagd, of het wel in orde was... Zou ze terug-keeren? En hoe den weg terug te vinden? Maar boven-dien, ze wist het zoo zeker, het kón niet !missen, dit moest de weg zijn, het was de goede richting. En zij zag met een beklemd gevoel naar de donkere wolken, die zich samenpakten boven het verlaten land. In ieder geval mocht Betje er niets van merken dat zij ongerust was...

Ineens, 'n fel licht, en daar begon het te onweeren. Ge-lukkig nog niet dichtbij. Met den moed der wanhoop strompelde Santje door, Betje energiek meesleurende aan de doos ... Als we maar eenmaal uit die woestenij van-daan zijn, dacht ze.

Maar daar liet de doos los, Santje liep er alleen mee voort... ״Wat is er?” zei ze driftig, de doos neerzetten-de. 'n Steunend kermen weerklonk, dat zich tot een brul-Ien uitzette.

״Wat is er, wat heb je?” vroeg Santje vinnig. Het dikke Betje ging haastig op de doos zitten.

״Ik-wil־naar-me-moe—der—toe—!” huilde ze. ״Ik—ben— bang! O, was ik maar nooit met je meegegaan! We komen nooit-meer-thuis ...!”

Rang! zei het onweer. Boem! De regen begon neer te kletsen.

Daar stonden ze, in het wijd-verlaten land...

״Het is niet waar," zei het kleine Santje, heftig met den