In de Gouden Klok

54    IN DE GOUDEN KLOK.

Zoo was Santje dus voor geen enkele boodschap meer vervaard, en ook nu wist ze dadelijk, waar zij heen moest.

Op den heenweg, zei de juffrouw, moesten zij en Betje door de stad, om enkele dingen te koopen. En den terug-weg weet ik wel, dacht Santje. Die is veel korter; dan neem ik den nieuwen weg, waar de omnibus gaat.

Vader had eens gezegd: dat is een ״geprojecteerde" weg; maar daar Santje niet wist wat ״geprojecteerd” was, had zij aangenomen dat dit een soort van plaveisel moest zijn. Zij had den nieuwen weg nog nooit gezien.

De lange heentocht werd volbracht, de japon afge-leverd en de meisjes kregen zelfs een fooitje, wat Santje dit keer heel aangenaam vond, ook al omdat Betje niet te genieten was, als er geen fooitje afviel. Monter namen zij den terugweg aan. De doos, lichter geworden, wipte tusschen hen op en neer, de riemen kniersten. Het werd al wat donkerder, er stonden weinig huizen meer aan den kant...

Ze spraken weinig. Betje was geen opwekkende con-versatie; haar gesprek kwam gewoonlijk hierop neer: ״Wat is die doos vandaag zwaar,” of: ״Nog 'n dag, dan zit de week er weer op!” En Santje was geen veelpraat-ster.

Het werd stiller om hen heen. Er was veel gras, er was eigenlijk niet veel anders dan gras ... Soms leek het, om met den dichter te spreken, of ״de weg weg was” ... Ze hompelden en strompelden voort in het vallende duister.

״Gaan we niet verkeerd... ?״ vroeg Betje schuchter, die niets ermee ingenomen was, dat Santje een anderen weg nam.

״Welnee kind,” zei Santje, zoo flink als ze kon, ״dit is de goeie weg, we zijn er zoo!”

En weer liepen ze voort. Er was 'n heel wijde hemel, met donderkoppen. Overal grasland, wild, woest land,