In de Gouden Klok

LICHT EN DONKER IN SANTJES LEVEN.    53

hebben, al leek het nu ook soms nutteloos.

Ook met geld kon Santje goed omgaan; het was haar trots en glorie, dat er geen halve cent ontbrak aan de som, als zij een groot deel van den dag met kwitanties uit was geweest, en zelf schrok van den berg geld, dien zij bij zich droeg; en de juffrouw stuurde haar liever hierop uit, dan het lijzige Betje, ofschoon die al zestien was.

Zoo ging het op en neer met Santje; ze was lang niet altijd ״blij van binnen". Neen, den eenen dag stralend van vreugde om dingen, die haar gelukt waren, en vol hoop en moed en geloof in zichzelf; den anderen dag, och neen, het andere uur soms, diep in den put, heelemaal ver-slagen, in haar eigen gevoel geen turf meer hoog ...

Op een dag had zij echter een avontuur, waarin zij over-won, en waarin haar schoolkennis haar schitterend te pas kwam.

Ze moest met Betje een japon wegbrengen, heel ver, ergens ״achter den Haarlemmerdijk.”

״Weet jullie den weg?” vroeg de juffrouw. ״O ja, juf-frouw,” zei Santje dadelijk, want dat had ze goed ge-leerd. Meneer van der Velden, haar onderwijzer, was een degelijk man geweest. Hij was de aardrijkskunde begonnen met een groote kaart van Amsterdam, en had hen daarop den weg geleerd. Van dien tijd af had Santje met haar zusje de wonderlijkste wandelingen ondernomen, om te kijken ״of het uitkwam”! Zoo hadden zij zelfs de H.B.S. van Marix ontdekt, die heel ver van hun woning vandaan was. Santje had gezegd: nu wil ik eens zien, waar die is, en waarlijk: na veel loopen hadden zij plotseling voor de groene deuren gestaan, precies op de plaats waar zij hem verwachtten, en zij hadden met ontzag naar het oude ge-bouw gekeken. Daar ging Marix dus eiken dag in?