In de Gouden Klok

50    IN DE GOUDEN KLOK.

je op, van Dolle Lees, die in zijn verstrooidheid een ergen val had gedaan, en daarbij ״zijn koppie zoo erg be-zeerd" had. Toen had Dolle Lees wat water en melk ge-nomen, ״en daar had-ie z'n koppie mee ingesmeerd."

Als Marix dat liedje begon te neuriën, dan wist San-tje al hoe laat het was. Dan had zij weer, door haar lees-woede, het een en ander verzuimd.

Vader zei: ״ze doet er tenminste nog wat ontwikkeling door op;" maar alleen: op tijd naar bed komen, daar was op die manier geen sprake van! Het boek was Santje niet uit de handen te slaan, en zoo stond ze haast eiken mor-gen, door eigen schuld, weer voor dezelfde moeilijkheden.

Maar daarmee waren Santjes zorgen nog niet uitge-put. Ze moest ook nog haar best doen, om niet met Nan-nie te kibbelen. Moeder kon er niet tegen, ze kreeg er de gevreesde hoofdpijn van. Ze zei dan met een zachte stem, die je door je ziel drong: ״O, kibbelen jullie niet, kinderen, kibbelen jullie alsjeblieft niet, het maakt me ziek...!"

Ja, en dan stond daar dat ongezeggelijke kind, die Nan-nie, die niet begreep dat ze te doen had wat haar oudere zusje zei, en die je wel door elkaar rammelen wou. En je moest je nog inhouden, om Moeder, terwijl het toch zóó onrechtvaardig was, wat dat kind je had aangedaan...!

En dan was er natuurlijk nog het werk-zelf, op den naaiwinkel. Ook dat ging niet zonder vallen en opstaan, fouten en vergissingen maken, al kon zij ook heel wat beter met de naald terecht, dan boodschappen naar be-hooren te verrichten.

Op een keer moest zij een mouw in een lijfje zetten. Het was juist een gezellige middag; de juffrouw was uit passen en had het onplezierige Betje meegenomen, om de doos te dragen en spelden aan te geven.

Santje nam de mouw. Dat zal ik nu eens fijn en netjes doen, dacht ze, zonder me te vergissen. Ze wist het