In de Gouden Klok

48    IN DE GOUDEN KLOK.

zeggen. Thuis was niemand dom, Vader niet en Moeder niet, en Marix natuurlijk niet, en zelfs Nannie leerde be-hoorlijk op school, ja die was zelfs bij-de-hand, meer dan zij. Dat was de moeilijkheid: Santje was niet bij-de-hand, zij was een droomster. Maar hoe moest zij dat thuis alle-maal uitleggen? Zij zouden het niet begrijpen en het zou hun zoo tegenvallen.., Toen zij van school kwam was er sprake van geweest dat zij studeeren zou, maar het was niet gebeurd, omdat Vader geen twee studeerende kinde-ren bekostigen kon. En nu zou ze nog niet eens geschikt zijn voor boodschappenmeisje? De snikken schokten haar in de keel, als zij daaraan dacht...

Zoo streed Santje, als een heel eenzaam wezentje, haar strijd, maar het ergste was dat zij ook nog met zichzelf te strijden had!

Zij had nog heel andere moeilijkheden. Die begonnen 's morgens al thuis, voordat ze opstond. Want het was juist zoo moeilijk om op te staan. Ja, op je verjaardag, zoo'n enkelen keer, om half vijf, dat was niet zoo heel erg moeilijk, maar eiken dag, op den gewonen tijd! Het was of je bed je vasthield, of het je stijf beetpakte en zei: kom, je hebt nog wel 'n vijf minuten tijd... ! Of je er werkelijk niet uit kón: niets kon je op dat oogenblik schelen, dan alleen dat ééne: slapen, slapen ...!

Moeder was niet sterk genoeg, om er zoo achterheen te zitten, en Vader zat om dien tijd al in zijn voorkamertje te werken. Maar 'n enkelen keer was het gebeurd, als het al ver over tijd was, dat hij binnenkwam, en zonder een woord te zeggen, Santje kort en goed de dekens van het lijf trok. Dan was de heele morgen bedorven, ze was te laat aan 't ontbijt, Vader was stil en verdrietig, en Moeder maar blij, dat de vrede bewaard bleef. Op den naaiwinkel kwam zij te laat, en was sterk in de verleiding om er zich met een jokkentje, van: ״de brug was open,” of iets der