In de Gouden Klok

46    IN DE GOUDEN KLOK.

Het was voor de juffrouw óók wanhopig. Ze zat in de drukte van het werk, ze moest de japonnen op tijd af-leveren, de klanten tevreden stellen, en wachtte daarvoor op de benoodigdheden, die zij in de winkels liet halen. ״Waarom heb i k altijd zulke domme boodschappenmeis-jes?" klaagde zij.

Maar voor Santje was zulk een uitroep, en het ver-schrikkelijke: ״sufferd!" zoo erg alsof iemand haar ge-slagen had. De tranen vielen niet, maar ze zaten dicht achter haar oogleden ...

... En ik ben toch niet dom, dacht ze, ik heb op school toch goed geleerd, en ze herhaalde het hardnekkig in zich-zelf: ik bèn niet dom, ik bèn niet dom, het is niet waar dat ik dom ben!

Op school had nog nooit iemand ״sufferd", of ״dom-kop" tegen haar gezegd. Daar was zij niet vergeetachtig geweest, ze had alles wel kunnen onthouden wat er ge-leerd werd. O, dacht ze soms, vroeg de juffrouw mij maar, wanneer de slag bij Nieuwpoort geweest was, of van ’t jaar 1672, of van de rivieren van Spanje, of zoo. Dan zou ze eens zien hoe goed ik 't wist. — Maar niemand scheen belang te stellen in den slag bij Nieuwpoort, en het leek wel of zij al haar schoolkennis voor niets had geleerd, 't Leek wel of ze voor niets meer deugde, niets meer kon! Op school was zij een van de eersten geweest, hier leek zij een van de minsten.

‘s Avonds, in bed, als niemand haar meer zien kon, overdacht ze dat alles en dan kwamen ze, de tranen, die ze overdag zoo dapper ingehouden had en ze dacht... ze dacht dat ze wou, dat ze heel erg ziek werd, en dan zou de juffrouw komen en dan zou ze misschien wel lig-gen te ijlen en dan al die dingen zeggen, en dan zou de juffrouw eens merken, hoe hard zij was geweest en er erge spijt van hebben!