In de Gouden Klok

EEN NIEUW PERSOONTJE.    39

״Ze zijn nog niet klaar," zei Moeder.

0 ... o ... dacht San. Moeder, Moeder ...!

״Wicht!" mompelde Marix woedend voor zich heen, ter-wijl hij Nettie plichtmatig uitliet. Hoe konden zijn zusjes tevreden blijven, als zij van al dat uitgaan hoorden? De arme kinderen hadden toch al zoo weinig ... Maar wacht maar, dacht hij, als ik groot ben!

Toen Vader met ״de kinderen" uitging, — Moeder had hoofdpijn, en bleef liever thuis, en Marix ging met vriend-jes, — stak Santje haar arm door den zijne. Zij waren beiden stil. Alleen Nannie huppelde vroolijk mee.

't Is waar, dacht Vader treurig, ik kan mijn kinderen niets geven. Niets van al die dingen, waar anderen zoo van genieten, en die alleen voor geld te krijgen zijn.

En Santje was bedroefd om Vader. Ze wist waar hij aan dacht. Ze wist hoe hij, juist om die reden, zijn best deed, om zijn kinderen tenminste van alles te laten genieten, wat er gratis te genieten viel, hoe hij ze daarom meenam naar de Zondagmorgenconcerten in ’t park, naar 't museum, op lange wandelingen, overal, altijd, ook nu weer, naar 't vuurwerk...

Zij waren de straat uit, op de brug gekomen. Een oogen-blik stonden zij stil. Machtig welfde de sterrenhemel boven hen. Er waren zooveel sterren, dat het haast geen stippels meer leken, maar eerder strepen, kris kras met scherp wit vuur geschreven, over en door elkaar ...

Waarom is Vader bedroefd, dacht Santje. We hebben toch alles, we hoeven niets meer als we zooiets moois hebben... En ze drukte zijn arm steviger. Dat was de eenige manier waarop zij Vader kon zeggen, dat alles goed was, dat hij niet moest treuren, want zij waren niet ge-wend veel te praten.

״Wat zijn er verschrikkelijk veel sterren!” zei Nannie.

״Dit is het mooiste vuurwerk,” zei Vader zachtjes. ״Kijk,