In de Gouden Klok

38    IN DE GOUDEN KLOK.

Nannie. Die werden nooit meegevraagd. Vond men hen te jong, of zagen zij er in hun eenvoudige kleeren te sjofel-tjes uit? Maar zij schenen er zelf geen erg in te hebben.

״Ik heb 'n massa te werken, voor de repetitie,” zei Marix. ״'k Weet nog niet, of ik mee kan.”

״Zeg Nettie, ik heb vanmorgen ^,t prinsesje gezien,” zei Santje, die 't niet kón verzwijgen.

״We gaan naar 't vuurwerk!” haastte Nannie zich, erbij te voegen.

״Het vuurwerk? Gaan jullie daar naartoe?” riep Nettie.

״Jij dan niet?” vroeg Marix.

״Tjakkie nee, zoo ordinair!” zei Nettie, terwijl ze haar glacé-handschoentjes dichtknoopte, ״^,k Denk dat we met pa en oom naar Kras gaan. We hebben ook de ״Zigeuner-baron” gezien, en morgenavond gaan we naar de Opera.”

״Santje is jarig!” zei Nannie.

0״ ja?” zei Nettie. ״Ik feliciteer je. Wat heb je ge-kregen?”

״Gekregen . .. ? Ik . .. eh ..

״Santje krijgt 'n paar polsmofjes,” zei Moeder kalm.

״Polsmofjes?” vroeg Nettie. ״Van bont?”

״Nee, gebreid,” zei Moeder rustig.

Santje voelde dat zij een hooge kleur kreeg. Dit was nu toch zeker gejokt van Moeder. Had Moeder dat maar niet gedaan. Natuurlijk, ze deed het voor haar, voor Santje, omdat het zoo vervelend was te moeten bekennen dat men niets gekregen had, maar toch... neen dat had Moe-der niet moeten doen! Het was al erg genoeg als je zelf jokte. Zelf had Santje zoo'n moeite, om altijd de waarheid te spreken. En anderen mochten desnoods jokken. Maar je moeder? Er moet toch iemand in de wereld zijn, waar je heelemaal op bouwen kunt, die nooit zulke ver-keerde dingen doet! Het was wel lief van Moeder, maar...

״Mag ik ze eens kijken?” vroeg Nettie.