In de Gouden Klok

MARIX ZORGT VOOR HET AMUSEMENT.    37

kwamen. Zoo ״vingen” zij op hun glas de dikke timmer-mansvrouw, waar alle kinderen uit de straat 'n beetje bang voor waren, omdat zij er zoo hard opsloeg bij de hare. Frerik, de agent, passeerde statig over het glas; hij vertrouwde het niet heelemaal, wat de jongelui daar deden, maar het was in strijd met zijn waardigheid, om er onder-zoek naar te doen. En ten slotte kwam in zijn onschuld het bij iedereen bekende ״loterijmannetje” aanwandelen, een dik pak papieren onder den arm, den hoogen hoed, die hem nooit verliet, op het hoofd, en een gewichtigheid in zijn eenigszins domme, maar goedige uiterlijk, die duidelijk te kennen gaf, dat hij er zich welbewust van was, het wel en wee van al degenen in handen te hebben, die bij hem een lot uit de Staatsloterij hadden gekocht.

Toen deed hun glas een laatste vangst; er kwam een dametje aangeloopen, heel chicjes en heel fijntjes. Zij zag er bekend uit, maar nog vóór zij hadden vastgesteld wie het was, kwam zij al de stoep op; het was hun nichtje Nettie.

״Wat heb jullie daar?” vroeg ze.

״Kijk maar,” zeiden ze.

״Kan je daar photo's mee maken?”

״Nee ... ja .., nee ...” zei Marix.

״O nee?” zei Nettie. Zij gaf het ding terug. ״Heel aar-dig,” zei ze. ״Maar waar dient het dan eigenlijk voor?”

״Om pret te hebben!” zei Nannie.

״O,” zei Nettie. Toen ging zij naar binnen. De anderen volgden haar. Marix borg zijn camera op. Hij had er zoo liefdevol aan gewerkt, om ze netjes in elkaar te krijgen. Maar je kon er geen photo’s mee maken, dat was waar.

״Ik kom vragen, compliment van ma, of Marix Zondag-middag meegaat naar ’t Artisconcert,” zei Nettie, terwijl ze op de punt van een stoel plaatsnam.

Vader keek bezorgd naar ״de kinderen,” Santje en