In de Gouden Klok

36    IN DE GOUDEN KLOK.

״Ik had hem nog bij zijn staart willen grijpen, maar 't was net te laat,” zei Marix.

Wat hadden zij een genoegen met hun toestelletje! Het leek wel of de menschen er voor hun plezier aan kwamen loopen, en met opzet allemaal n beetje raar deden. Vlug-loopende meneertjes verschenen op hun matglas, en liepen er weer af. 'n Slungelige glazenwasschersjongen met zijn ladder, een dikke juffrouw, die verbaasd staan bleef, haar handen in de zij zette en er geen begrip van had, dat zij haar op die manier juist op hun gemak in hun toestel kon-den bekijken! Op hun gesmoord gelach besloot zij, maar liever verder te gaan, weifelend wat het toch geweest kon zijn .,. !

Daarna kwamen ״de jongens uit den mangelkelder”, die al bij een baas werkten, Hein en Bert voorbij, en vroegen of zij ook eens in de ״rarekiekkast” mochten kijken.

״Jullie kunt er best zelf een maken,” zei Marix.

״Dat kunnen wij nooit!" zei Hein vol ontzag.

Marix legde het zoo goed mogelijk uit, maar hij had meer gehoor aan Santje, dan aan de jongens. Santje had wel door het ding heen willen kijken. Zij kon het maar niet begrijpen, waarom het licht juist daar, op dat donkere binnenste van de camera, dat ééne beeldje wierp, en waar-om de wereld dan niet vol beeldjes was, en waarom ze niet doorelkaar liepen. Het was wanhopig als Santje iets niet begreep. Wanhopig voor Marix, die altijd bij zichzelf dacht dat hij het wel beter zou kunnen uitleggen, als hij er zelf maar meer van wist, en wanhopig voor Santje, die dacht, dat ze het wel zou weten, als ze maar zelf op zoo’n school mocht gaan en zelf in de boeken kijken ...

Maar de jongens bepaalden hun aandacht liever bij het matglas, dan naar Marix’ geleerdheid te luisteren, en Nan-nie ook.

Het aardigste was het wel als er bekenden voorbij