In de Gouden Klok

VAN EEN KONING EN EEN KONINGIN.    81

tusschen het volk. Het stond mannetje aan mannetje.

Als een klein, nietig, schraal wezentje, verloren tus-schen de menschen, stond daar Santje.

En eindelijk ... e i n d e 1 ij k ! Je zag de pluimen van de paarden boven de menschen dansen ,.. De jockeys, de voorrijders! De burgemeester, met zijn steek! De commis-saris! Alles was er!

Santje wierp zich vooruit- Ze moest zien! Het gejuich zwol aan als een golf,,, En daar waren ze! Een ondeelbaar oogenblik, en meteen was 't al voorbij,,,

Santje hijgde. En met de menigte mee, bleef ze staan, de oogen strak op het balkon van het paleis gericht. Er moest nog iets gebeuren, men wachtte.

En terwijl men wachtte, stormde het gejuich als in gol-ven over den Dam. Een arenveld leek het, door den wind bewogen...

En de menigte, waar Santje een stuk van was, werd ongeduldig, ze juichte luider en haast dreigend, van ver-langen om die deuren, daar achter op het balcon, te zien opengaan...

En ineens... daar gebeurde het: het oogenblik was daar. Een man trad op het balcon, en een vrouw, en toen het heerlijkste, mooiste, teerste ... een kind, een meisje in 't wit... met den witten hoed met struisveeren op...

Toen werd het juichen tot een orkaan! Santje zwaaide haar armen haast van 't lijf, in antwoord op die groeten daar, op ^,t balcon ... Zingen.., zingen ... ! dacht zij, waarom zingen ze niet... ? Waarom gooien ze hun hoeden, hun zakdoeken niet in de hoogte? Zij, ze had het heele Santje wel in de hoogte willen werpen!

Toen het balcon weer verlaten was, en vele menschen heengingen, — ofschoon er nog een groote menigte bleef staan, — bemerkte zij aan haar heeschheid dat zij aldoor had staan schreeuwen. Beschaamd vervolgde zij haar