In de Gouden Klok

30    IN DE GOUDEN KLOK.

wéér een, maar daarginds, verderop de straat in! Daar zag je één wirwar van vlaggen ...!

Santje dacht dat het toch wel mooi was. Ze kon het niet helpen, maar ze moest het mooi en heerlijk vin-den. Zoo machtig boven je, die statig uitwaaiende banen, langzaam door elkander bewegend, van zware, diepe kleur. ... Als een prachtig orgelspel leek het boven je, in een geweldige kerk ... Ze moest denken aan de ״Duizend en één nacht," die thuis op het boekenrekje stond, en waar een Sultan in voorkomt, die bij 't huwelijksfeest van zijn dochter een dak van groene zijde over de straten laat maken, met kleurige lampions eronder. Dikwijls had zij gedacht dat het toch heerlijk moest zijn, onder dat zijden dak en die lampions te loopen... Maar mooier dan de Kalverstraat, als die vol vlaggen hing, kon het toch on-mogelijk wezen!

En onder de vlaggen begon het vol te worden van vroolijke, opgewonden menschen ... óók al net als bij den Sultan! En hoe dichter je bij den Dam kwam, hoe voller het werd. Op 't laatst leek het of alle menschen over het-zelfde aan 't praten waren ...

״Zijn ze d'r al?" — ״Neen, ze moeten nog komen!" — ,,De trein is te laat!" — ״De trein is niet te laat, maar 't gaat langzaam, door de volte..." — ״Hoor maar, ze komen d'r aan!" — ״Welnee, dat is 't paardevolk!"

Tenslotte stroomden de menschen uit de wijde monding van de Kalverstraat den Dam op. Daar was het een men-schenmeer, neen, een zee van menschen... ! 't Zag er zwart van het volk. En dat deinde maar op en neer, op en neer.., Soms hoorde je hoera-geroep, maar dan was ’t weer niets, 'n loos alarm...

״Ze zijn al op de brug..." ״Nee, op 't Damrak!" ״Let op, nou komen ze, de politie begint ruim baan te maken.” Je probeerde te zien, maar je kon je nauwelijks bewegen