In de Gouden Klok

VAN EEN KONING EN EEN KONINGIN.    29

Het was fleurig buiten, alle menschen leken anders dan gewoon, velen hadden vrij. Het was ook drukker dan an-ders. Santje leverde haar japon af. Een oogenblik had zij nog hoop, toen zij daar in de marmeren gang stond, dat de dienstbode terug zou komen met de boodschap: com-pliment van mevrouw, en dat zij zoo bizonder tevreden was, vooral over het keurig nette aannaaien van de op-hangers! Maar niets van dat alles: ze kreeg zonder boe of ba de doos terug. Gelukkig gaf de dienstbode ook geen fooitje. Ze had het vandaag niet kunnen verdragen!

Toen ging zij weer verder. Als een dreun ging het door haar heen: 'n el blauw lint, breedte numero negen, en dat andere dat is allemaal onzin.

Maar het is een heel eind, naar den Nieuwendijk, en er valt zooveel te kijken en te denken, voordat je daar bent...

De poppenkast staat ook al te spelen, op een brug, n hoop kinderen eromheen; éventjes moet je toch kijken naar Jan Klaassen, en naar dat arme aapje, dat daar kou zit te lijden. — 'n Straatjongen geeft 'n harden slag op de doos. Hindert niet, Santje is vandaag onkwetsbaar! En be-ginnen de klokken daar niet te spelen? Wat spelen ze toch? Van ״Al is ons prinsje nog zoo klein?” Neen, van ״In een blauwgeruiten kiel,” Vroolijk klinkt dat. Hup, hup, je loopt vanzelf mee, De doos danst aan je arm. Pas op voor de tram! En kijk eens, er komen hoe langer hoe meer menschen uit de straten. Wat flikkeren de golfjes van het water in de zon! En je vergeet heelemaal je eigen gedach-ten in al die drukte en vroolijkheid...

Maar op een gegeven oogenblik bevond Santje zich aan het begin van de Kalverstraat. Een vlag woei boven haar hoofd. — Laat ik het goed onthouden, dacht Santje: de koning, en de koningin, en de vlaggen... Ja, maar er waren er zooveel! Boven haar woei er een, 'n eind verder