In de Gouden Klok

28    IN DE GOUDEN KLOK.

״Nou, nou!" zei Lena, toen Santje op haar staaltje stond te wachten. ״Als jij maar 'n dag hebt! De stad in om al-les te zien, en nog ’n pluimpje toe!"

Ja, dacht Santje verrukt: de koning en de koningin, de vlaggen en de muziek ...!

״Nou ja," zei Jannie Mijerhof: ״Is er nou eigenlijk zoo-veel bizonders in de stad te zien? De koning en de konin-gin zijn ook maar menschen, en het prinsesje is maar 'n gewoon kind! Ik begrijp niet waarom de menschen zoo'n drukte maken!"

״Da's de kif, omdat jij niet mag!" riep Mies Ruizekool.

״Ik zou het geeneens willen."

״Neen," zei Netje Bloembinder, ״denk je dat die men-schen het nu prettig vinden om aldoor zoo te moeten buigen en knikken? En het prinsesje zou misschien veel liever spelen met knikkers, of touwtje springen. En al die vlaggen... nou ja, dat zijn gewoon maar lappen, die ze aan elkaar genaaid hebben..."

״Allemaal drukte voor niets,” zei Clara Nerdes wijs. ״Ik wou maar dat ze mij zoo’n blauwe vlaggebaan gaven, van dat echte, wollige, blauwe vlaggegoed, voor een jurk, met witten kraag en manchetjes ...”

Santje voelde dat haar geestdrift als een zeepbel uit elkaar spatte.

Zij werd treurig. Toen zij de gang doorstapte met de groote doos aan den arm, was zij een klein, nietig, arm-zalig figuurtje... Ze ging de stoep af, en op de gracht gekomen, herhaalde zij het voortdurend voor zichzelven (want ze was zoo vergeetachtig): ״'n el blauw lint, precies als het staaltje, breedte numero negen, en de koning en de vlaggen en de koningin dat is allemaal onzin." En ze nam zich voor om het goed te onthouden: z ij zou niet meer in geestdrift raken vandaag, vast niet!