In de Gouden Klok

VAN TWEE OPHANGERS.    25

Gelukkig kwam de juffrouw net binnen, en ze vlogen aan hun werk. Santje boog zich over haar voddenstoof . -. Er was droefheid in de bewegingen, waarmee zich haar hand door de vodden bewoog ...

Toen kreeg zij een stukje bezemband aan te naaien, tegen den harden stootkant van een rok. De stootkant stonk naar merinos. Het is moeilijk om prettige gedachten te hebben bij den stank van merinos.

Maar goed, ze zou er zich dan bij neerleggen. Natuur-lijk: de meisjes hadden gelijk: het i s ook onzin, je zoo blij te maken om een verjaardag. Als je eens niet wist wanneer je geboren was, en als je ouders er niet om dachten, en als 't geen gewoonte was om het te vieren, zou je dan iets merken aan zoo n dag? Zou die dan niet precies gelijk zijn aan alle andere dagen?

De naald piepte door de kleefstof. Het was alsof zij ״ja" zei, 'n heel akelig, droog ״ja". Santje nam zich voor om den dag heel gewoontjes, nuchtertjes door te brengen.

Het gesprek onder de meisjes was algemeen geworden, terwijl de naalden ijverig gingen. Santje ving er brokstuk-ken van op.

״De koning komt in de stad vandaag, met de koningin en het prinsesje!” Dat was het groote onderwerp van ge-sprek.

״Heb jij het prinsesje weleens gezien?”

״Ik heb haar laatst in Den Haag gezien."

״Zou ze weer 'n ״ja-ja-hoed" ophebben?"

״Met zoo'n groote, witte struisveer, hè? De rand, die is zoo slap, die knikt aldoor van ״ja-ja..."

״Prachtig is-ie. Ik heb er laatst net zoo een in den winkel gezien.”

Daar kwam juffrouw Mientje haastig binnen, met een rok over den arm. ״Lena,” zei ze, ״zoodra er een van de meisjes met iets klaar is, moeten er ophangers aan dezen