In de Gouden Klok

SANTJE EN HET GELUK.    19

de ophaalbrug zich zwart verhief tegen den gouden zons-ondergang, en je aan zooveel dingen dacht... En ook ’s avonds, als je in de kamer zat, kon het soms ineens komen, in de stilte, onder de lamp, terwijl zij allen zaten te wer-ken of te lezen en er zoo iets liefs en vredigs en goeds was om je heen ...

Zoo was dat nieuwe, dat mooie een groote schat gewor-den in haar leven en ook nu was het er weer, op dezen heerlijken verjaardagmorgen, terwijl zij met Nel droomend langs den Amstel liep en de twee kleinen vroolijk keuve-lend en touwtje-springend achter hen aan liepen.

Maar natuurlijk kunnen kinderen niet zoo lang hetzelfde doen en weldra kwamen de twee kleine meisjes aange-draafd: of ze nu wat mochten drinken; want zij waren verlangend naar den inhoud van de dropfleschjes, die zij-zelf den vorigen avond geschud hadden.

Nel en San, die ״moeder over de tasschen" waren, zagen elkaar bedenkelijk aan. ״ ... Nu al... ?" 'n Klein slokje dan... Met strikte rechtvaardigheid werd viermaal het kleine tinnen kroesje gevuld; de inhoud werd gekeurd. ״Lekker!" zeiden de kleine meisjes. De grooten trokken vieze gezichten; maar ze smulden er, heimelijk, toch even-goed van!

Inmiddels had de weg hen van den Amstel afgevoerd; zij bevonden zich nu op een dijk, die langs de ringvaart, tusschen de weilanden doorliep. Na een poos doormar-cheeren, en nadat zij onder het spoorwegtunneltje waren gaan staan om door hard schreeuwen een echo op te wekken, — je kon je toch in ieder geval verbeelden dat je een echo had gehoord! — werd de verleiding, die van den zachten, met gras begroeiden, bebloemden berm uit-ging, hun te machtig en zij vlijden zich neer op de hel-ling; de grooten om te liggen, te praten en te droomen, de kleinen om op haar knieën bloemetjes te plukken.