In de Gouden Klok

SANTJE EN HET GELUK.    15

langzaam over 't water schenen te kruipen, en ook al een lichtje op hadden. In 't vallende donker begon de rivier-boord zich te omzoomen met lichtjes, en ook boven, waar de groene zeeën waren geweest en de lange eilandwolken, gingen, heel fijntjes, de eerste sterren aanschemeren...

Het was zoo mooi, ook dit, het was zoo onzegbaar mooi... En het was van haar, het was voor haar, die heele wijde heerlijkheid aan allen kant, het was alsof zij ze met één greep omvatte en in zich opnam, en ineens wist ze het: ze hield ervan, ze hield van alles, alles, ze hield er zoo erg veel van en het leek of alles ook van haar hield... Het leek alsof zij niet meer bestond, ze was een stuk geworden van die wereld, zij was die wereld...

En een overstroomende blijdschap begon in haar hartje op te wellen; zóó blij, zoo overblij werd ze, dat ze wel huilen kon van geluk, dat kleine Santje ...

Maar het mooiste duurt altijd maar kort, je kunt het niet vasthouden en toch, Santje kon er zich haast niet van losmaken, ze kon er niet van scheiden en ze liep maar heel langzaam voort, met die groote verwondering in zich dat ze zóóiets heerlijks had beleefd... En heel tevreden en moe kwam ze eindelijk thuis ...

Sedert dien tijd was zij altijd blij als ze over de Hooge-sluis liep, al had ze 't nog zoo naar, al had zij winter-handen, of schoenen die 't sneeuwwater doorlieten of al droeg zij een oud, versleten manteltje, waar zij zich voor schaamde of al had zij ergen trek in iets heel lekkers of al was zij moe ... Want zij dacht: ik zou toch niet willen ruilen met de andere menschen! Neen, ook niet met de meisjes, die naar de partijtjes en de bals gaan, en met de menschen die in de tram rijden, die mooie kleeren en lek-ker eten en drinken hebben, en prachtige huizen, en tapijten en fluweelen stoelen en dikke gangloopers met koperen roeden en nog veel meer. Want ze wist niet zeker