In de Gouden Klok

14    IN DE GOUDEN KLOK.

Het was of haar oogen opengingen, en alsof zij nu, voor t eerst van haar leven, iets zag.

De zon ging onder, en vóór dien zonsondergang, die van den hemel een studie in goud maakte, — neen die den hemel deed lijken op een koperen ketel, een grooten, roodkoperen ketel van roodkoper en geelkoper, — vóór dien vurigen zonsondergang lag de stad, De stad lag als een donkere diepzwarte teekening, hoekig, scherp afstekend, op de vlammend doorgloeide lucht, waarin het licht uit-waaierde in rossige strepen, tusschen zachte, rozeroode en paarsroode wolkjes, en lange, grauwe eilandwolkjes ook, die daar lagen, verderop, in een teere, fijne zee van licht-groen en bleek uitvloeiend blauw ...

Santje was verbaasd; ze had nog nooit zoo iets moois gezien, zooiets geweldigs, dat plotseling over haar kwam. Ze stond stil, maar ze wist niet eens dat ze stilstond. Het was of iemand haar had gegrepen en gezegd: ״maar kijk dan toch een oogenblik naar wat ik je hier laat zien!” Zij moest even aan de schilderijen denken in ’t Rijksmuseum, maar dit was mooier, dit was levend, het was geweldig en grootsch boven haar en zij stond er middenin. Het was niet iets dat geschilderd was, neen het was iets dat g e-beurde en elk oogenblik konden de kleuren veranderen en verbleeken... Zij was als iemand die haastig moet drinken omdat anders het water wegloopt, — en dat deed zij ook: zij dronk met haar oogen heel die heerlijkheid in...

Toen draaide zij zich langzaam om: er was nog een an-dere kant aan de wereld... Daar was de zonsondergang niet; daar was alles grauw en Wolkig. Het water had een donkere tint en de lage lucht scheen er zwaar blauw en somber boven te hangen... Heel ver waasden de weiden weg en er begonnen enkele lichtjes op te twinkelen. Santje ging naar de brugleuning, om het beter te kunnen zien. Beneden voeren scheepjes, kleine jollen heen en weer, die