In de Gouden Klok

SANTJE EN HET GELUK.    13

de Galerij te loopen, iets heel bizonders. Tegen den avond, in den zomer, als er concert was in den paleistuin, en de menschen voor de hekken stonden om naar de wande-lende paren te zien, was het er om te droomen... De groote, blanke, sierlijke Oostersche lampen, die er op ge-regelden afstand hingen, lieten haar gedempt, melkwit licht uitvloeien over het nette, kleurige mozaïek van den grond. De tuin, met op den achtergrond het Paleis, fonkelde van kleurige illuminatie, en een boeiende, geheimzinnige muziek scheen hem tot een toovertuin te maken, waar je droomend omheenliep, verlangend om óók daar te zijn, te wandelen onder die boomen, in dat licht en bij die muziek ...

Als je dan daarvandaan kwam, dan was je met je ge-dachten ver van het alledaagsche leven, en vol van ver-langens en wenschen ... O, in zulke weelderige tuinen en paleizen te leven, rijk te zijn, gevierd, mooi, beroemd... ! Je eigen bestaantje leek dan zoo arm, zoo kleurloos, je liep met een schamele jurk, de straat waar je woonde was leelijk, en je zag op de Hoogesluis de netjes-gekleede ,men-schen, die zich heerlijk in de tram lieten rijden, en je dacht... Je dacht ook aan de ״rijke” meisjes op den naai-winkel, die 's winters nooit winterhanden hadden omdat zij een mof droegen, die drie jurken hadden, allemaal ״heel en knap”, een daagsche, een tusschen- en een Zondagsche jurk, die wel twee paar heele schoenen hadden en boven-dien nog schaatsen, en die nooit boodschappen hoefden te doen en met de groote japonnendoos loopen, omdat zij ״voor geld leerden.”

Met zulke gedachten, o, en nog zooveel andere, duizend andere, aan de toekomst, die geheimzinnige, verborgen toe-komst, ging je soms over de Hoogesluis, maar toen, op een keer, had zij er wéér eens geloopen. Zij had zich vermaakt met te kijken, hoe de torens ״om elkaar heendraaiden” als je voortliep, en toen ineens had zij het gezien.