In de Gouden Klok

SANTJE EN HET GELUK.    11

sloten, in de verte hoorde je de eerste bakkerskarren rate-• Ien ...

Bij Nel en Willy was alles nog in diepe rust. Maar zij wisten den weg. Zachtjes slopen zij de trap op en ston-den al gauw voor hun slapende vriendinnetjes.

״Hé, Nel en Wil, we zouden gaan wandelen!"

Nel en Wil kwamen al gauw tot besef, toen zij die twee daar zoo kant en klaar zagen staan. ״Gunst ja, da's waar ook!” Ook hier lagen de boterhammen gereed, en weldra stonden zij met z’n vieren op straat. Toen ging het den kant van den Amstel uit, waar hun straat een dwarsstraat van vormde. De goede oude ״Magere Brug” leek nog wel te droomen. Er ging geen kip overheen...

Maar Santje was stil. Nel ״had nog niets gezegd", en Willy ook niet. Wou niemand er dan uit zichzelf aan den-ken? Het leek wel of de lucht, de grijze wolkenlucht, droevig keek, en droevig werd het ook in Santje.

Zoo liepen ze zwijgend voort, maar ineens bleef Nel stil-staan. Ze keek Santje strak aan. Had ze misschien iets vergeten? vroegen zich de anderen af... ? Maar daar vloog ze op San toe. ״Je bent jarig, je bent jarig!" juichte ze. En toen was het een algemeen gefeliciteer, want Nan-nie, als het zusje van de jarige, moest er ook aan gelooven. Ze sprongen een oogenblik van pret in 't rond, en voor Santje leek het of de zon ineens door de wolken brak. Nu was alles goed. Nu kon de tocht pas recht beginnen.

Als je heel ver liep, voorbij het Amstelhotel, dan kwam je aan het oude grenspaaltje (de ״limietpaal”, zei Vader), dat de stad van Nieuweramstel scheidde. Even met je ééne been in Amsterdam, en met je andere in Nieuwer-amstel staan, in twee gemeenten tegelijk! Toen ging het den kant van Schollenbrug uit.

Twee aan twee liepen zij. De jongere meisjes hadden een springtouw meegenomen, en kwamen al springend voor-