In de Gouden Klok

10    IN DE GOUDEN KLOK.

wijd. Gefeliciteerd kon men tenminste toch worden. Dat kostte niets!

... Stil, stil was het op straat. Heel zachtjes waren zij de deur uitgeslopen, want Vader en Moeder mochten niet wakker worden, en Marix ook niet, die den heelen dag zoo hard leeren moest. Maar ze hadden haar boterham-men, door moeder den vorigen avond zorgvuldig ingepakt, heerlijk in de tasch, en een fleschje dropwater, dat zalig-heden beloofde.

״Hoe laat zou 't zijn?" fluisterde Nannie.

Zij keken beide tegelijk omhoog, naar ״De Gouden Klok”, het reusachtig groote, vergulde horloge, dat boven hun deur uithing, om aan een ieder duidelijk te maken, wat Vaders vak was, en dat men hier zijn horloges en klokken te repareeren kon brengen. Aan weerskanten had dat horloge een groote, witte wijzerplaat, met zwarte wijzers en cijfers, maar Santje en Nannie wisten, dat er maar een heel klein uurwerkje in zat. De wijzers waren heel licht, en het reuzen-horloge was Vaders trots en glorie, want, zei hij, het gaat zoo secuur als een chrono-meter¹). De heele buurt regelde er dan ook den tijd naar, en de beide meisjes met hun broer werden ״de kinderen uit de Gouden Klok" genoemd.

Op dit oogenblik wees hij een ongelooflijk vroeg uur aan.

״Veertien-en-een-halve minuut over half-vijf,” zei Santje gewichtig.

״Ik geloof, dat het nog 'n paar seconden minder zijn,” zei Nannie, even ernstig.

Heelemaal schaduwig was de straat nog. Je hoorde je eigen voetstappen. Zoo was het dus ’s nachts, als je sliep. De luiken zaten voor de winkels, de turfloods was ge-

¹

Een tijd-meter, dat wil zeggen: een horloge, dat op de seconde af precies loopt.