Het Joodsche bruidje

hèn, de twee oudjes zonder kinderen, zou er feest zijn! Als men nog kinderen had dan sprak het vanzelf, dan zorgden de kinderen ervoor, maar hier in hun ge-val? Niemand was er immers toe ver-plicht? Wie had het dan op touw gezet? Wie het initiatief genomen?

Dat was natuurlijk die hartelijke neef geweest, die groote zakenman, n aan-getrouwde neef nog wel, maar die als goud was voor de familie.

En hoe het gegaan was? Dat hoef je niet te vragen; zooiets doet men op z’n mo-dernst, als beschaafde lui, die weten wat aanpakken, wat organiseeren is.

Er was een circulaire rondgezonden, ge-tikt, keurig netjes; er had een ver gade-ring plaats gehad, er was een comité be-noemd.... alles in orde, hoor! En het geld dat binnenkwam, — en hoè binnen-kwam: van alle kanten, van arm en rijk, — werd netjes verantwoord, — ook weer door een commissie....

25