Het Joodsche bruidje

in de zich verwijdende kringen der grachten, om uit te loopen en te ver-vloeien eindelijk, tot verre eindelooze wegen en wijken uitgedijd, in het lage, groene, vredige stille land....

Maar op den voorgrond, als om het tee-kenbeeld te voltooien en er zijn beval-lige a-symmetrie aan te geven, verheft zich nog, met eventjes iets Russisch mis-schien in zijn contouren, de St. Nico-laaskerk die het oog trekt, en verderop spitsen fijn en vaag de stadstorens, en het is of men met een sprong het plein en de breede brug over moet, om die huizenwereld daar te bereiken.

Even stond ons dametje stil, aarzelend rondziend.... Toen nam zij haar richting en haastte zich naar de brug, en ineens, opgenomen door het lawaaiende stads-milieu, was zij niets meer; heel haar bi-zonderheid, haar indrukwekkendheid was weg en zij was een dwergje, een 14