Jacob Hiegentlich

De kippen pikten in de korsten brood en kaas die om de groengeverfde tafeltjes lagen* Ze waren in *t geheel niet bang tussen al die honden en drinkende en kaartende Limburgers* Dof klonken de geluiden van kegels en beugelballen* Toen, omdat oom toch maar door bleef praten met de dikke dame, vatte de kleine Siegfried moed en ging aan de andere kindertjes vragen of hij mee mocht op de wip* Natuurlijk, natuurlijk* Een oude heer zette hem op de lage balk* Koos Harting slenterde langzaam met de handen in de broekzak in de richting van de wip* In enen lachte hij en riep sarrend: „Dag spekjood!” De andere kinderen keken naar Sieg* Een akelig verdriet schrijnde hem, iets zeggen wilde hij, hij werd gloeiend rood van schaamte* Hij keek met smekende blik naar oom en wenkte* De deftige oom kwam aangehold naar de wip* De kleine jongen gleed in zijn armen: „Als ik sterk genoeg was, zou ik die jongen daar doodslaan*” „En Waarom dan, m’n lammetje?” „Hij heeft me uitgescholden voor spekjood*”

Oom zette *t bevende knaapje neer, hij streek z’n plastron recht* Zijn opgewektheid was voorbij* ⁹t Zou dwaas zijn dien jongen ter verantwoording te roepen* Hij mompelde iets van „trots zijn er op” en „op vandaag nog, onverklaarbaar*” Ze namen weer aan ’t tafeltje plaats, zaten stilletjes; Sieg keek peinzend naar de witte, domme kippen* Oom had zich weer brood met ham besteld en streelde op regelmatige wijze zijn geliefde neefje over de zwarte krullen*

Dof klonken de geluiden van kegel- en balspel, over de Maas loeiden de koeien lang en droefgeestig: de avond ging nu komen*

De Joden in dit stadje waren verre van wetsgetrouw* De