Jacob Hiegentlich

en hier boven ⁹t hoofd groeien. Coemans was niet ontevreden. Maar hij zou straks een woordje moeten zeggen. Hij speechte anders nooit. Het was ⁹n lastige affaire. Hij trachtte zich te herinneren wat hij al bij dergelijke gelegenheden had gehoord. Loom sjokte naast hem de rhinoceros Havresac-Zur Mühlen, de leider van de beweging uit Limburg. Schatrijke meelhandelaar. Vermoeid. Hij herinnerde zich den jongen totaal niet meer. Vermoeid. Maar hij was verplicht, hij was *n representatieve figuur. Doodstil stonden de kijkers langs de weg, ontroerd door ⁹t luguber tromgeroffel.

Vrienden volgden, ’n Zware bourgeois satisfait, die alleen maar oog had voor de vrouwen langs de trottoirband en voor de fotografie-toestellen; hij hield nog steeds erg van vrouwen, de beroemde schilder, was bezorgd, dat men hem niet zou opmerken en noemen in de krant, Arsène Loven was nog steeds ijdel en vergaf ⁹t niet aan den vliegenier, die naast hem schreed, dat hij eens z’n vrouw had bezeten. Van Grevelingen was thans kapitein. Maar hij had niet in uniform willen komen, al hadden de fascisten dat dolgraag gewild. Hij wilde de staat niet compromitteren. Daarom ging hij geheel in ’t zwart en ernstig naast het dikke monster Loven, dat hij verafschuwde. Hij herinnerde zich zes a zeven jaar geleden de grote salon in de Carmelitessenstraat: de vader las ’n verhaaltje van den gestorvene voor, ⁹n fris waaierend sprookje van elven en nimfen; het had Jhr. van Grevelingen toen wel zeer getroffen die frêle woorden te horen in de zwoelgeparfu-meerde zaal tussen al die wereldsen, die wel heel ver van die fijne kinderlijke onwezenlijkheid af stonden. Hij had sympathie opgevat voor den kleinen onbekende, ⁹n gevoel, dat verdiept werd toen hij kort daarop met zijn tante Ludo had ont