Jacob Hiegentlich

moet, ’n tenger blond jongske met smalle langwerpige ogen* Het leven was vreemd, bedacht Van Grevelingen, terwijl de muziek achter hem de Eroïca inzette en vóór hem het gedreun der stormtroepen Ludo van Thorn 1 en 2 doffer werd* Hij was zeer weemoedig over de dingen en om de dood en ’t geheimzinnige van dit geval* Hij hield niet van *t fascisme en niet van ⁹t geweld* Hij betreurde nog steeds de loopbaan, die men voor hem gekozen had* Maar in ’t begin van de begrafenis was hij zeer geschrokken* De stoet met al zijn vertakkingen wachtte, zoals gezegd, op de Weteringschans, alleen de lijkwagen met de familie en de bidders zetten zich op de smalle Paulus Fortuynstraat in beweging* Geheel voorop liep in plechtig zwart met zilveren kwasten en ’n grote steek op, ’n soort aanvoerder, die met zijn parapluie de richting aangaf* Op de hoek van de Paulus Fortuynstraat reed opeens ’n jongen van ’njaarof twaalf zonder de stoet te zien langs den doodbidder* Het was ’n ogenblik of daar de kleine Ludo van Thorn, zoals Van Grevelingen hem in Limburg had gekend, blootshoofds voorbij fietste* Het gaf hem ’n schok, maar ⁹t volgend ogenblik gaf de kraai ’n geduchte slag met zijn paraplu op de rug van den armen knaap* Dit incident vervulde Van Grevelingen met ’n wanhopig gevoel, hij zag voortdurend den jongen, van zijn vergrijp onbewust, na gejaagde oogopslag ontsteld en snel doorfietsen* Het was wellicht verklaarbaar, dat de verdroogde bidder zo gehandeld had, hetzij uit verbittering over de onoplettendheid van den boodschapper, hetzij wijl hij, vertegenwoordiger ener verachte groep, zich thans in zijn functie onkreukbaar voelend, door zo’n enkele forse slag op dat smalle ruggetje zijn opgehoopte minderwaardigheid wilde afreageren* Maar kapitein Van Grevelingen kon zich niet los-