Jacob Hiegentlich

1

Een gebogen brede jongen met zwarte haren en rode ogen wilde toegang tot 't sterfhuis, 'n Escorte leden van de Stormtroep Ludo van Thorn hield aan weerskanten van de deur de wacht. Men liet den Jood niet binnen. Die fluisterde hees: „Ik ben Ludo z'n vriend geweest, ik wil even Mevrouw 'n hand geven.” Maar de man in uniform zei: „Niks hoor” en geschokt en vuurrood moest Emile zich omdraaien. Zijn neusvleugels trilden. Hij had zich geweld aan moeten doen om er heen te gaan, hij had zich gedrongen gevoeld, men liet hem niet toe. De straat was afgezet. Heren met hoge hoeden draafden af en aan. Maar de stoet zelf zou zich op de Weteringschans in beweging zetten. Emile liep langzaam en voorover naar huis, terwijl af en toe 'n snik zijn borst schudde.

2

Het had sinds Ludo's dood voortdurend geregend, maar vandaag bleef⁹t droog, al was 't weer nog vochtig en guur. De begrafenis zou dank zij het organisatietalent van den propagandaleider Schwarz 'n geweldige demonstratie worden. Daarom zou bereden politie de stoet flankeren, men vreesde voor incidenten. Die bleven uit, de orde werd gehandhaafd, alleen kon ⁹n doodbidder zijn woede niet bedwingen toen een kleine boodschappenjongen de cortège doorbrak, vóór de eigenlijke begrafenisstoet begon.

Er was ⁹n fascistische fanfare, die eindeloos: „Ik had een