Jacob Hiegentlich

gaan kijken* Pastoor vertelde plastisch van oude Italianen, van de blauwe Fra Angelico; het was ’n muzikaal genot naar zijn zuidelijke woorden te luisteren* ’n Windmolen ontlokte hem wijsgerige sententies* Het leven was mooi en vol diepen zin* Knoups’ arendsogen fonkelden in ’t terracotta gezicht en hij zei herhaaldelijk, dat zijn leven zo volmaakt was* Sieg-fried was verheugd, al sprak Pastoor wellicht ook tot anderen zo; maar nu zag hij ook, hoe zijn vriend ’n levenskunstenaar was, ’n dandy in den hoogsten zin* Het jaar was goed begonnen*

Ze traden in de leeglopende kerk* Machtig stond daar het eikenhouten plastiek, waar de lijdende godheid in de bezwijkende armen van zijn moeder met naturalistische getrouwheid was uitgehouwen* Een knap stuk werk* Uit ’n donkere nis nam de pastoor ’n kleiner beeld, en door ’n zijdeur traden ze buiten op ’t kerkhof, want hij wilde het Sieg-fried in de zon laten zien. „Kijk, dit is de Madonna, die er eerst stond, ’t is aan ’t vergaan.”

„O, maar dit vind ik veel mooier * * *”, sprak Siegfried. „Weet je dat Maria en Mirjam dezelfde naam is ?” Het was ’n beeld, zoals men dat vooral nog in Zuidduitse kerken ontmoet, lang en slank, zonder versieringen, zonder aureool, maar de gevouwen armen vroegen erbarmen, en de zoete mond en de halfgeloken ogen beloofden vrede, vrede voor alle mensen.

„Dit is prachtig.” De pastoor keek hem aan* „Dat is ’t zeker, maar ik kan ’t niet houden, de parochie is arm geworden* Als ik maar ’n rijken vent wist, ’n liefhebber,” zei hij met iets listigs*

„Ik wil wel,” zei Siegfried begerig* „Ik vind ’t zo mooi*”

, Ja, eigenlijk mag men op Zondag geen zaken doen, maar