Jacob Hiegentlich

tot gevoeligheid geneigd, zei hij, terwijl hij ’n stap naderde tot het beeldje: „Mirjam/’ Het was geen werk van kunst, doch vroom in den naïeven trant van het volk, veel goud blonk op de zware kronen die Maria en haar kindje droegen* Maar achter in zijn hoofd hoorde Siegfried het schone, mateloze Gregoriaans, Lauda Sion en Kyrië, zoals de knapen het zongen in het kerkje van Pastoor Knoups* Hij was ontroerd* Als hij nu Knoups ’s ’n zalig nieuwjaar ging wensen, zijn allerbeste vriend! Het was heerlijk vrienden te hebben als Marius, met wien je zweeg, Rozedorus met wien je sprak, maar ’t allermeest hield hij van den kunstgevoeligen geestelijke, dien hij gaarne als zijn mentor beschouwde, dien hij raadpleegde over zijn bezwaarlijkheden, wiens aristocratische bonhomie hem troosten kon* Over het diepste ziele-element sprak Siegfried hem niet* En als hij in Wenen daarover begon, lachte men geamuseerd* En Siegfried ging naar het dorp*

De zon maakte het nieuwe jaar warm* Door de helderwitte straten van Knoups’ parochie liepen witte kippen alsof het geen Zondag was* Notabele heren liepen reeds in ’t zwart met hoge hoeden op om andere notabele heren nieuwjaar te wensen. Voor de kerk stond sierlijk in strakzittende soutane met de kleine driekantige bonnet op, Pastoor Knoups* Met vreugdevolle gebaren om het wederzien kwam hij naar Siegfried gestapt. Zo wandelden ze saam over het kerkhof, waar oude zerken met zinvolle inscripties het leven op ’n nieuwe wijze deden zien. Knoups vertelde dat hij van ’n jongen beeldhouwer ’n eiken Piëtabeeld voor ’t altaar had gekocht, het oude Madonnabeeld werd, jammer genoeg, wormstekig. Als Kapelaan de tweede mis had gedaan, moest Siegfried ’s mee