Jacob Hiegentlich

De heer Jansen was van opinie, dat men geen tweemaal hetzelfde lied moest zingen* Dit was altoos zijn vaste overtuiging geweest en bovendien ’n gewone traditie op Oudejaarsavond : als de Marseillaise eenmaal door de geachte aanwezigen gezongen was, moest het Deutschlandlied ten gehore worden gebracht* Hij zweeg uitgeput, pufte en zette snel den groenen kelk voor zijn purper aangezicht* Uit het na middernacht aanwassend gezelschap steeg *n heftig protest tegen meneer Jansen^ gloedvol betoog, men riep: „Alleen Nederlands fabrikaat,” ja, de oppositie was van oordeel, dat het geen pas gaf in dit vredelievend gezelschap Duitse liedjes ten beste te geven en de heer Israël Moser, fabrikant, vervolgde hikkend en hardnekkig, in de ene hand het wijnglas, in de andere de sigaar: „Liberté, liberté chérie * * *”

Een jongeman, die tot dusver zwijgend met zijn verloofde aan ’n tafeltje had gezeten en zich vergenoegd had met het werpen van zijdelingse blikken op het musicerend gezelschap, kwam nu sluipend en geniepig op den Stammtisch toegelopen en hief met tederbezopen stem het lied van de stad aan:

Waar ’t gouden beeld in ’t zonlicht staat Op hogen torentrans * ♦ ♦

De heer Moser verstomde, morste bevend de as van zijn sigaar, den wijn uit zijn kelk; hij was volmaakt schoon met zijn vuurrood opgezwollen gezicht met de snor-Napoleon III en het Zola-lorgnet en hij zong mee, na zijn sigaar op den asbak te hebben neergelegd: