Gisteren komt nooit weerom ...

94 Gis teren komt nooit weerom...

sen. Die volgorde is goed: eerst kwam zij, daarna hij. Hij sjouwde de hele week met pakjes en zakjes lekkernijen voor haar keuken. Maar zij regeerde het huis. Met zachte hand, dat is waar, maar ze regeerde! Ze was door de nieuwe tijd aangeraakt. Ze speelde met sympathieën voor de vrouwenbeweging. Ze liet doorschemeren, dat ze ontzag had voor Mina Drucker en voor dr. Aletta Jacobs. Niet, dat juffrouw Schaap ooit de geheime wens zou koesteren, zelf gekleed in harembroek en reformjasje over het Rembrandtplein te flaneren, ventende met een brochure: 'Vrouw moet vrouw blijven.' Gott behüte voor zo'n veronderstelling! Ze was geen baanbreekster. Ze voelde een flauwe rimpeling van een nieuwe eeuw.

Meneer Schaap had alleen maar belangstelling voor zijn effecten en voor de paar huisjes, waarvan hij eigenaar was. Zijn vrouw echter probeerde zich boven kleine aardse beslommeringen te verheffen.

Op zekere dag kwam moeder nogal opgewonden terug van een bezoek, dat ze aan de familie Schaap had gebracht. Ze vertelde, dat meneer Schaap op het station was aangesproken door Jacob, de broodjesjongen.

Weliswaar kende Jacob meneer Schaap in het geheel niet, maar hij had natuurlijk bij ons thuis veel over de familie horen spreken.

'Bent u niet meneer Schaap van de Amstel bij Carré?'

'Ja,' had meneer Schaap geantwoord, 'dat ben ik. En wie ben jij?'

Jacob had daarop een lang verhaal gedaan om uit te leggen hoe het kwam, dat hij meneer Schaap kende, ofschoon ze elkander nooit hadden ontmoet. En ten slotte had hij gevraagd of hij niet eens ergens rustig kon praten. Want hij had hem een voorstel te doen, een zakelijk voorstel.

Had mijnheer Schaap gezegd:

'Kom dan maar morgenavond bij me thuis.'

En de volgende avond was Jacob verschenen, netjes gewassen en zenuwachtig.

Hij had een idee, vertelde hij, om een zaak te beginnen. In die paar jaren op het station had hij zijn ogen en oren de kost gegeven. Zo'n vergunning voor een stationsbuffet was heel moeilijk te bemachtigen. Jammer genoeg, want hij, Jacob, zag best kans tweemaal zoveel te verdienen als de baas, die nu op het Weesperpoortstation broodjes liet verkopen.

Maar Jacob had een ander idee. Hij wilde in de Weesperstraat een winkeltje beginnen. Klein en met weinig kosten. Daar wilde hij broodjes gaan verkopen. Belegde broodjes en vlees van de eerste kwaliteit. Maar dat was niet het hele voorstel. Op alle diamantslijperijen had je leerjongens en boodschappenlopers, die voor de werklieden broodjes en ge