Gisteren komt nooit weerom ...

86 Gis teren komt nooit weerom...

'Als je een stuk brood wil hebben... hoef je het zelf toch niet te nemen. Om brood uit te delen ben ik hier. Geef hier dat stuk brood, dan zal ik er boterhammen van snijden en er een lik boter op doen. Wacht, ik heb ook nog een lepeltje kwattastrooisel dan eet je veel vlugger. En nou nog een bordje en een glas melk, ziezo, smakelijk eten.'

Jacob zat te schransen, alsof hij de geeuwhonger had. Toen hij genoeg had, stuurde moeder hem de straat op om te gaan spelen.

's Avonds aan tafel vertelde ze wat er daarna was gebeurd.

'Een kind met zo'n honger, dat is geen armoe meer. Dat is moord met voorbedachte rade. Daar moet ik het fijne van weten. Afijn, ik ben naar eenhoog gegaan en heb tegen Duplikaatje gezegd: "Vertel eens, hebben jullie het zo armoedig, dat je kinderen bij de buren brood moeten gaan gappen? Misschien vraag ik iets wat me niet aangaat, maar dan moet je maar rekenen, dat ik vrijpostig ben." Nou die Duplikaatje... met zó'n lichaam, er is er weer eentje onderweg, heeft me toen verteld wat er gisteravond is gebeurd. Als je het in de krant leest, geloof je het niet. Ze zijn los, volkomen los. Er is niets meer in huis, dat de lommerdbaas in de Lepelstraat de moeite van het aankijken waard vindt. Afijn, het was dan zo, dat Jonas, die stapelgekke zot, gisteravond tegen zijn kinderen heeft gezegd: "Wie straks zonder eten naar bed gaat en toch niet huilt, krijgt een cent van me, als beloning"; nou vraag ik je! De kinderen zijn zonder eten en zonder te huilen naar bed gegaan, en Jonas heeft ze allemaal één cent gegeven - al de laatste paar centen, die hij bezat. Maar vanochtend heeft Jonas gezegd: "Als jullie me nou die cent van gisteravond terug geeft, ga ik er een brood voor kopen en dan hebben we allemaal te eten.'"

Zei grootmoeder:

'Die Jonas moesten ze met zijn kop tegen een ijzeren muur slaan, dat is geen mens, dat is een onmens.'

Maar ze liet er onmiddellijk op volgen:

'Je hebt Duplikaatje toch zeker gezegd, dat ze ook het doodtrappen waard is? Waarom heeft ze de kinderen niet naar boven gestuurd?'

'Laat u zich zo graag de rekening maken?'

Van die dag af was het vanzelfsprekend, dat de buren van eenhoog uit ons keukentje meeaten, wanneer ze wilden.

Als de grote pan met soep voor twee gezinnen - voor het onze én voor de omvangrijke familie beneden - op ons vierpitsstel stond, mopperde grootmoederwel eens:

'Kijk toe, wat een pan soep. De snertloods is er niks bij.'