Gisteren komt nooit weerom ...

64 Gis teren komt nooit weerom...

verrichten, behalve één: het boenen en schrobben op het wasbord in de kleine tobbe. Dat was grootmoeders karwei. Ze had het haar hele leven gedaan. Niemand kon het zo goed als zij; dat beweerde ze zelf. Dat voorrecht liet ze zich niet ontstrijden. Elke week begon op maandag een gesprek, ongeveer op dezelfde manier. Vroeg moeder:

'Moet u nou morgen weer aan de wastobbe gaan staan?'

Antwoordde grootmoeder met een wedervraag:

'Begin je weer?'

Dan zuchtte moeder, maar ze zei niets. Juist dat zwijgen prikkelde grootmoeder.

'Waarom zucht je nou? Zeg liever, dat je het me verbiedt.'

'U laat zich nogal wat verbieden.'

'Moest er nog bijkomen, een kind, dat z'n moeder iets verbiedt. De omgekeerde wereld.'

Al had moeder zich dan duizendmaal voorgenomen niet kwaad te worden, die toon ergerde haar.

'Als u honderd jaar oud bent, moet u nog als een kind behandeld worden, u wil nou eenmaal niet naar rede luisteren. Nou goed dan: ik verbied hetu.'

Haalde grootmoeder minachtend de schouders op.

'Elke week hoor ik hetzelfde: ik verbied het u... ik verbied het u. Zeg eens een keertje wat anders dan: ik verbied het u... Je wordt zo vervelend.'

Dan liep moeder de kamer uit; ze had de strijd verloren. Elke maandag verloor ze de strijd. Elke dinsdag stond grootmoeder aan de wastobbe, met een rood hoofd en opgestroopte mouwen. Ze boende niet, ze vocht met het wasgoed. Ze beukte en mepte het, alsofhet een vijand was. En als het laatste hemd knock-out geslagen was, keek ze triomfantelijk rond. De grote was kon haar niet overwinnen, zij was nog altijd de sterkste.

Toen grootmoeder tegen de tachtig liep hebben vader en moeder besloten, dat het geploeter aan de wastobbe nu afgelopen moest zijn. Al moesten ze het ouwe mens ervandaan jagen. Natuurlijk verloren ze het. Grootmoeder stond om twee uur 's nachts op, sloop naar de keuken. Deed de deur op de knip. En ging weer schrobben, zo onhoorbaar mogelijk.

Zei moeder later:

'Ik schaam me dood voor de buren. Wat moeten die wel denken, dat ik