Gisteren komt nooit weerom ...

62 Gis teren komt nooit weerom...

geval herinneren, waarin haar voorspellingen hebben gefaald. Wel herinner ik me, dat een van de schoondochters met grootmoeder hooggaande ruzie heeft gemaakt, omdat de oude vrouw geweigerd had voorspellingen te doen omtrent de kansen in de staatsloterij.

Klaagde die schoondochter:

'Twintig jaar speel ik een briefje en altijd een niet. Als ik van te voren kon weten of ik een briefje moet kopen, ja of nee... dan konden we allemaal uit de zorg zijn.'

Maar grootmoeder zei:

'Daar is het niet voor.'

' Wat is waar niet voor?'

Zo begon de ruzie. Had grootmoeder op elk verwijt maar één antwoord:

'Ik doe het niet, in der eeuwigheid niet.'

Wanneer ze eenmaal op zo vastbesloten toon iets had geweigerd, wist iedereen in de familie, dat geen sterveling haar tot andere gedachten kon brengen. Ze was koppig en onverzettelijk. Ze had een zeer persoonlijke manier om duidelijk te maken, dat ze boos op iemand was. Ze kon naar willekeur beschikken over wat ik een semi-zenuwtoeval zou willen noemen: ik weet, dat deze woorden wonderlijk klinken, maar ik zal proberen uit te leggen wat ik ermee bedoel.

Wanneer grootmoeder goed boos was, kon ze plotseling zeggen:

'Ik gooi me in de zenuwen.'

...en dat deed ze dan ook werkelijk. Ze liet zich pardoes op de grond vallen en begon te gillen. Eerst volkomen verstandelijk, bewust en weloverwogen gillen. Maar na enkele seconden kregen die gillen als het ware een eigen beweegkracht. Ongeveer als iemand, die op een schommel klimt en zich eerst een paar zetjes geeft, en dan gaandeweg gaat de schommel vanzelf hoger, steeds hoger en hoger. Zo ging het ook met zo'n opzettelijk gemaakte zenuwtoeval. Het begon als komedie, maar het werd al spoedig een drama. Dan moesten er doeken in azijn en water gedrenkt worden en daarmee werden haar polsen en slapen gebet. Langzamerhand bedaarde het gegil en na een paar minuten was grootmoeder weer volkomen rustig. Haar boosheid was gewoonlijk dan meteen verdwenen.

Die zenuwtoevallen waren voor de familie, en vooral voor moeder, vrij lastig. Vooral toen grootmoeder Gitele bij ons kwam inwonen, nadat al haar kinderen goed en wel getrouwd waren. Als ze haar zin wilde