Gisteren komt nooit weerom ...

30 Gis teren komt nooit weerom...

Mijn vader was diamantslijper. Omdat het vak minstens tweemaal per jaar door een periode van werkloosheid werd geteisterd, die elke keer zes maanden duurde, sleep hij meer straatstenen dan briljanten. Dan nam vader de kar met citroenen ter hand om een paar gulden huishoudgeld bij elkander te schreeuwen. Viel de werkloosheid in de winter, dan hoopte hij vurig, dat de gehele bevolking van Amsterdam met influenza het bed zou moeten houden. In de zomer bad hij, dat een hittegolf het vuur van de hemel zou doen vallen.

Zei hij na zo'n lange, lange dag van zwoegen en sjouwen:

'Vandaag een daalder verdiend.'

Mopperde moeder:

'Hou dan op met die rothandel.'

'Ik heb vandaag meneer Scherpenzeel gesproken. Volgende week heeft heel Amsterdam tweeënveertig graden koorts.'

Zei moeder:

'Blinde Maupie.'

(Blinde Maupie was een straattype uit de buurt. Als men hem iets vertelde, dat hij niet geloofde, zei het kippige mannetje:

'Als ik het zie, geloof ik het, eerder niet.')

Antwoordde vader:

'Ik heb toch maar tien kistjes citroenen in voorraad genomen. Als de prijzen oplopen, ben ik tenminste binnen.'

Het schijnt inderdaad wel eens te zijn voorgekomen, dat meneer Scherpenzeel hem een goed advies had verstrekt. Maar niet alleen met de negotie, ook met onze huishouding bemoeide zich meneer Scherpenzeel.

Laat ik, bij wijze van voorbeeld, de geschiedenis vertellen van twee buurmeisjes van ons, want meneer Scherpenzeel speelde er een rol in. Eenhoog bij ons op de trap woonden twee zusters. Met die twee was iets vreemds aan de hand. Overdag sliepen ze meestal. Tegen schemering gingen ze kuieren, altijd keurig opgetuigd. Hoge kaplaarsjes en, weer of geen weer, witte parasolletjes. Ze heetten Sientje en Dientje de Zon.

'Ze konden beter Sientje en Dientje de Maan heten,' vond grootmoeder.

Beweerde vader:

'Het zijn geen mensen. Het zijn nachtuilen. Ze komen geen avond eerder dan twee uur thuis.'

Zei moeder: