Gisteren komt nooit weerom ...

24 Gis teren komt nooit weerom...

Zijn ze goed vertoornd, dan laten ze het niet bij deze ene regel, maar reciteren ze het hele vers:

Het verleden is altijd mooier dan de dag van heden. De herinnering wikkelt alles in een sluier van weemoed en romantiek. De herinnering is een groot tovenares. Zij raakt het leven aan, en alle bijkomstigheden verdwijnen. Over blijft de kern, het wezen zelf van het leven.

Maar wat was dan het wezen van de oude buurt?

De sterke band van het innige familieleven?

De genoeglijke gemoedelijkheid van het kleinsteedse gedoe in straten en op pleinen?

De vertrouwdheid van het geborgen zijn in een streng geloof, dat nochtans ruimte wist te geven, wanneer arme mensen de regels niet konden gehoorzamen?

Ja, dat alles was het wezen van de oude buurt.

Maar een deel van het leven zelfwas ook de strijd tegen de bittere armoede en de menselijke ellende. Tegen erbarmelijke woningtoestanden, tegen ziekte en honger.

Ook dat was de oude buurt...

De Valkenburgerstraat, of zoals de bewoners zeggen: Marken, is de achterbuurt. De woningen zijn oud, vuil en vervallen. De straat is de oudste in de toch al niet jonge buurt. Aan de ene kant van Marken hebben de huizen zeer diepe ruime poorten, die doorlopen tot het achtererf. De ingang naar de verdiepingen is later in de zijmuren uitgehakt, dat is nog duidelijk te zien. De oude mensen noemen zo'n huis 'een werf', waarschijnlijk een herinnering aan de tijd, dat hier houtopslagplaatsen en kleine scheepswerfjes waren. De huizen waren honderd jaar geleden bergplaatsen voor hout; da t is nóg te ruiken.

Aan de andere kant van de straat staan huizen, die vroeger ook als pakhuis hebben dienstgedaan. Reusachtige pakhuizen met de opgaande lijn van de smalle hijsvensters. Peperpakhuizen. Maar toen de am