Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

Laat me niet lachen. Voor zo'n schimmetje geld kan hij hoogstens tien maryuana sigaretten kopen. Nee Angelo heeft heel iets anders in de zin gehad. Wat? Tony, Tony, hoe kun je over het antwoord op die vraag zo lang moeten piekeren? Wees eerlijk tegen je zelf. Je weet immers best waar Angelo op loert.

Angelo wil precies weten wie ik ben. Hoe heet die lange vent? Wat wil hij? Waar komt hij vandaan?

Daarom verzint hij dat smoesje bij de politie. De drie pond voorschot was een meevallertje, meer niet. Door de zeeman, die beweerde verdovende middelen te kunnen leveren, bij de politie aan te brengen, liep Angelo geen enkel risico. Hij maakte een goede beurt; zoiets kan nooit kwaad voor een man van zijn slag. Maar bovendien, de politie zou me moeten ondervragen. Eenmaal dat achter de rug, zou Angelo niet bij mij, maar een of andere rechercheur gaan vissen wat er met rare sijs is gebeurd, die door zijn informaties tijdig in de kraag kon worden gepakt.

Die gedachten winden me op. Als ik die slungel nou bij me in de kamer had, zou ik hem net zo lang op zijn bleke tronie timmeren totdat hij me alles vertelde, alles, alles.

Bedaar Tony, bedaar. Met je driftig gedoe heb je al genoeg verknoeid. Heb je hersens of heb je ze niet?

Ik heb hersens.

Als ik de andere kant van de zaak bekijk, word ik gaandeweg kalmer. Ik mag dan een Bijenkorf vol stommiteiten hebben uitgehaald, Angelo heeft zich ook minstens éénmaal vergooid. Dat was toen hij die drie pond voorschot vroeg. En ik heb in mijn onnozelheid van

98