Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

de eerste keer, dat ik in Brewerstreet rondhing. De buren hadden hem immers gewaarschuwd. Dat heeft hij mezelf verteld. Kaffer (zeg ik tegen mezelf), dat lange lichaam van jou steekt immers als de Westertoren boven de mensen uit. Die praatzieke buren hadden me natuurlijk al in de lamp, toen ik kwasi onverschillig op de markt rondscharrelde en bij die koopman met gïpsen-beeldjes mijn tijd verbeuzelde, terwijl ik stiekum het winkeltje van Angelo bestudeerde. Allicht, dat een of andere slimmeling heeft ontdekt, dat één en één samen twee is. Eerst staat die lange vent zich uren te vervelen bij de gipsenbeeldjes, maar kopen niks hoor. Dan loopt hij te lanterfanten, maar hij pikt het wel zo in, dat zyn kuierlatten hem precies voor het winkeltje brengen.

Dat hebben ze later allemaal aan Angelo overgebracht. Die snaak mag dan zo vol zitten met bedwelmend spul als een komkommer met zaad, in het beetje hersens, dat hij over heeft, branden nog heel wat nachtpitjes.

Maar slimme Tony Toeroen (foeter ik mezelf uit) had aan één stommiteit niet genoeg. Hij moest zo nodig het adres van de jazzband op een papiertje overschrijven. Waarom eigenlijk? Er stond immers in de raamadvertentie, dat de firma Beethoven & Mozart elke avond in 'the Dive' een kattenconcert geeft. En de kelder is bij wijze van spreken vlak om de hoek.

Stomme streken bestaan net als de goede dingen altijd uit drie. Toen heeft Tony Toeroen de brief aan de bandleider geschreven, de brief van die nooit geboren Ben Pollock, die zo nodig een gezellig avondje wil vie

95