Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

politie gesteld ־worden, dat hoort u toch zeker welt"

„Je hebt verdovende middelen verkocht."

„Kunt U dat bewijzen׳?"

„Je hebt het straks zelf gezegd."

„Dat was kletspraat. Ik mag tegen iedereen liegen. Als ik maar de politie de waarheid vertel. Ik heb nog nooit een korrel aangeraakt"

Eindelijk beginnen ze in de gaten te krijgen, dat ik een kat-en-muis-spelletje met ze speel.

In een hoek van de kamer staan ze met elkaar te smoezelen.

„Vertel ons precies wat er gebeurd is. Hoe ben je aan Angelo gekomen?" Ik heb allang begrepen, dat Angelo een laffe verklikker is. Maar nu zal ik de rollen omkeren.

Ik vertel hun een lang verhaal. De hoofdzaken kloppen wel, maar enkele bijzonderheden vergeet ik gemakshalve. Het komt hierop neer, dat ik Angelo toevallig in „The Dive" ben tegengekomen. Hij vroeg me om geld voor maryuana-sigaretten. Dat heb ik geweigerd.

„Angelo is een van de gelukkig zeldzame hopeloze gevallen", vertelt het dikkerdje, „zonder vergif zou hij sterven. Hij krijgt op doktersrecept een beperkte dosis per week. Maar hij bedelt overal om meer."

Ik vertel hem maar niet dat Angelo een gifstokje van de bandleider heeft gekregen.

Ik ga verder met mijn verhaal, 's Morgens ben ik hem tegengekomen. Op zijn uitnodiging hebben we een aantal eindeloos vervelende spelletjes scrabble gespeeld.

„En", zeg ik, „toen zei Angelo, dat hy een paar pond wist te verdienen, maar dan moest ik hem helpen. Hij

91